Ποιά Είμαι
Στέλλα Μαρή
Η Στέλλα Μαρή είναι ηθοποιός (Μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου- Ι.Τ.Ι) και σκηνοθέτης (Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών- Ε.Ε.Σ).
Eιναι υπεύθυνη της Ομάδας Θεάτρου Minus [two], Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία, την οποία ίδρυσε μαζί με τον αρχιτέκτονα και σκηνογράφο Γιώργο Σταματάκη. Είναι , επίσης, ιδρύτρια και υπεύθυνη του Θεατρικού Εργαστηρίου PocketFlat (PocketFlatTheatreLab), όπου και διδάσκει Υποκριτική.
Σπούδασε Θέατρο με τον Άκη Δαβή, τους συνεργάτες του και άλλους ανθρώπους του θεάτρου σε Ελλάδα και εξωτερικό, σπούδασε Νομικά στην Αθήνα (Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών) και Ναυτικό Δίκαιο στο Southampton University (LLM-μεταπτυχιακός τίτλος σπουδών), ενώ είναι Μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και του αντίστοιχου στο Λονδίνο (“solicitor of England and Wales”). Δεν ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου, καθώς από νωρίς είχε αισθανθεί, ότι η σχέση της με τη γραφή είναι αυτή, που την οδηγεί καταρχήν στο Θέατρο, όπου, καθώς έχει δηλώσει, «το θέατρο είναι ο χώρος, όπου ο Λόγος γίνεται Ζωή».
Επιλέγει να μη «ξεχωρίζει» δουλειές της, ωστόσο επιθυμεί να αναφερθεί σε αυτό το σημείο στις ακόλουθες: καταρχήν, στην πρώτη παραγωγή της Minus [two], «Δύο Για την Τραμπάλα» (“Two For The Seesaw” του William Gibson, σε μτφρ. της ίδιας).
Το έργο ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Άκη Δαβή (και έπαιζε ο ίδιος μαζί με τη γράφουσα), και οι παραστάσεις διακόπηκαν αιφνίδια από το θάνατο του, τον Ιανουάριο του 2008. Να αναφερθεί στη συνέχεια στην δική της εκδοχή/σκηνοθεσία του ίδιου έργου, που ανέβασε τον Νοέμβριο του 2008- δουλειά που την αφιέρωσε στη μνήμη του αποθανόντα δασκάλου…Σύντομα, αναφέρεται στο πρώτο θεατρικό της έργο , «Forever Yours ή π στο τετράγωνο», και που ανέβηκε σε σκηνοθεσία της σε δύο εκδοχές/ παραγωγές, στο «θέατρο Ράγες» και «studio Κυψέλης», και όπου έπαιξε μαζί με άλλους τρεις ηθοποιούς.
Ακόμα ας αναφερθεί στην τρίχρονη, ερευνητικής φύσης, προσέγγισή της πάνω στον Άμλετ του Ου.Σαίξπηρ σε μτφρ. Γ.Χειμωνά, δουλειά, που οδήγησε αρχικά στο «Άμλετ Αυτοκτόνησε» («θέατρο δρόμου»), και μετά στις διάφορες εκδοχές του “Post Hamlet” (σε κλειστά θέατρα)-σε σύλληψη, σύνθεση και σκηνοθεσία δική της.
Οι παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν από την ομάδα της Minus [two] σε διάφορα σημεία της Αθήνας (Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αποστόλου Παύλου, Νομική Αθηνών, Πλατεία Συντάγματος κ.α), καθώς και σε διάφορους κλειστούς χώρους (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Φυλακές Ελαιώνα κ.α)- Σεπτ 2011 έως Ιούν.2014.
Το Μάιο του 2015 εξέδωσε τη “Θυσία” (εκδ. ΚΟΥΙΝΤΑ) την πρώτη της ποιητική συλλογή, την οποία παρουσίασε στο «Σύγχρονο Θέατρο», όπου το εκλεκτό πάνελ ακολούθησε το δρώμενο «η Θυσία- αντί αναλογίου» σε σκηνοθεσία της ίδιας, και όπου μαζί με τρείς άλλους ηθοποιούς έπαιξε και η ίδια. Η «ρέπλικα» αποτελεί το δεύτερο θεατρικό έργο της που ανέβηκε επί σκηνής (σε σκηνοθεσία της), συγκεκριμένα στο studio Κυψέλης (Μάιος 2016 – Ιούνιος 2016), με την ίδια στο ρόλο της ρέπλικας- ένας από τους δύο χαρακτήρες του έργου. Ακολούθησε και 2ος κύκλος της “ρέπλικα” από Οκτώβριο 2016-Μάιο 2017.
Τον Οκτώβριο του 2017 ανέβασε, στο studio Kυψέλης, το τρίτο θεατρικό της έργο, “ο πλανήτης”, θεατρικός μονόλογος, με την ίδια στο ρόλο της εξωγήινης Αλκμήνης, έργο που ταξίδεψε ακόμα , μέχρι στιγμής, σε “θέατρο Φλέμινγκ” (Θεσσαλονίκη), “θέατρο YOUCA” (Χανιά), “vacuum centre of performing Arts” (Χαλάνδρι). Το έργο εκδόθηκε από εκδόσεις ΚΟΥΙΝΤΑ. Υπό έκδοση, αυτή τη στιγμή, η δεύτερη ποιητική της συλλογή, “είκοσι + 20” .
Ας σημειωθεί η έντονη δράση του θεατρικού εργαστηρίου PocketFlat (για παράδειγμα αναφορά στις παραστάσεις “Έρωτας ποιος” , “STOP”, “ΑΜΛΕΤ 2016”, “ΒΑΚΧΕΣ 2017”)
Ν’ αναφερθούμε επίσης στην έρευνα πάνω στην αρχαία τραγωδία που οδήγησε στα θεατρικά δρώμενα και ταινίες (π.χ. “ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ2018”, “428πΧ2021μΧ-από τον λιμό του μύθου στην πανδημία του σήμερα”) από τα Pocketmovies.
Σημειώνουμε ακόμα οτι μέσα στην πανδημία γεννήθηκαν τα Pocketmovies. Παρακάτω θα δείτε το link με τις δράσεις του Pocketmovies από το 2020-2022. (ταινίες μυθοπλασίας, αφιερώματα, ποίηση, ντοκιμαντέρ) https://www.stella-mari.com/pocketmovies/
Τέλος θ’ αναφερθούμε στην έντονη, έμπρακτη έλξη της γράφουσας για τα ενεργειακά-θεραπευτικά-εναλλακτικά… (Reiki, Αγγελικό Reiki, Pranic Healling, Δασκάλα Διαλογισμού, Θεραπευτικός Τροχός, Παρασκευή ανθοιαμάτων, κ.α.) π.χ. https://inkamedecine.yolasite.com/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%AF%CF%84%CF%89%CE%BD.php?fbclid=IwAR3DznGv7ZZ5YVBWXN5UghzjBiutQF4BWW5V5E8XR-tvCMHtFymjIWigGAk
Αυτή την στιγμή παρέχει οργανωμένα ενεργειακές συνεδρίες θεραπείας βάση του “Θεραπευτικού τροχού-Σαμάνικη Ενεργειακή Θεραπεία”
Η έλξη της για την γραφή την οδήγησε κάποια στιγμή στην έκδοση δύο θεατρικών της έργων α) η “ρέπλικα” και β) ο “πλανήτης” και της πρώτης ποιητικής της συλλογής η “Θυσία” και τα τρία από τις εκδόσεις “ΚΟΥΙΝΤΑ”
Στέλλα Μαρή – Stella Mari : Σκέψεις περί θεάτρου και διδασκαλίας του
Το θέατρο αφορά/ ζητά μια καταβύθιση του ατόμου στον εαυτό του, προκειμένου να μπορεί να βγαίνει επιτυχώς εκτός αυτού -δηλαδή, να τον ξεπερνά, δηλαδή, τελικά, να μπορεί να γυρίζει σε αυτόν πιο πλούσιος, να μπορεί να τον συμπεριλαμβάνει πιο γενναία, πιο τολμηρά, καθώς έχει επισκεφτεί κι άλλες χώρες/ τοπία της ανθρώπινης εμπειρίας, άρα έχει φωτίσει, έστω στιγμιαία, κάποιες περιοχές του νου και της (παν)ανθρώπινης ψυχής, που φάνταζαν άγνωστες ή έστω να εμπίπτουν απλά στην περιοχή του ασυνειδήτου του .
Έχω πια καταλάβει, ότι αυτή η τοποθέτησή μου, που ανάγει το Θέατρο σε επίπεδο «θρησκείας», με την έννοια , ότι προ(σ)καλεί σε μια πρόταση διαδρομής αυτογνωσίας και εξέλιξης, είναι αυτή, που καθόριζε και καθορίζει τις επιλογές μου ως ηθοποιού, σκηνοθέτη, και ανθρώπου με βαθιά έλξη στη γραφή (συχνά εκφραζόμενη).
Και αυτή η ίδια ευγενής φιλοδοξία είναι που καθορίζει το ύφος της διδασκαλίας μου, που προτρέπει σε ψύχραιμη διαδικασία «ανοίγματος», με στόχο την αφύπνιση και ειλικρινή κατάθεση. Και για αυτό δεν αρκούν βέβαια οι προθέσεις, αλλά επιβάλλεται δουλειά τεχνικής και η σεμνότητα, που επιφέρει η όποια εμπλοκή σε μια πειθαρχημένη διαδικασία. Με τα όρια μας αναμετριόμαστε … αυτά υπερβαίνουμε. Και χρειάζεται να σε εμπιστευτεί, βέβαια, ο σπουδαστής, προκειμένου να σου επιτρέψει να λειτουργήσεις σαν αγωγός, ώστε να τον οδηγήσεις μέσα από ασκήσεις, συζητήσεις, προτάσεις προσεγγίσεων συγκεκριμένων κειμένων, σε μια ασφαλή κατάθεση του δικού του υλικού.
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, άρα οφείλεις, από ένα σημείο και μετά, να τον αντιμετωπίσεις με έναν μοναδικό τρόπο. Και έρχεται, βέβαια, η ένταξή του στην ομάδα, για να καταλάβει, ότι, μέσα από και πέρα από τη διαφορετικότητα των ατόμων, το θέατρο είναι μια ομαδική υπόθεση/μια ομαδική υπόθεση ατομικών πορειών.
Κι έτσι, ο δάσκαλος, που καλείται να ακροβατεί συχνά ανάμεσα σε τόσες διαφορετικές προσωπικότητες, και τις ανάγκες τους, καλείται να εμπνεύσει στόχο κοινής καλλιτεχνικής γλώσσας, με όποιες κοινές προκλήσεις αυτό συνεπάγεται… κοινές, και την ίδια ώρα διαφορετικές στο πώς τις βιώνει ο καθένας, λόγω της διαφορετικότητάς του και της διαφορετικής φάσης του.
…Θα μπορούσα να σας «συστηνόμουνα» απρόσωπα σαν υπεύθυνη του Εργαστηρίου επιλέγοντας να σάς πω απλά τις «επισημοποιημένες» ιδιότητές μου [Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου ως Ηθοποιός, απόφοιτος Νομικής Αθηνών κ.ο.κ….], να σάς μιλήσω για τον Δάσκαλο μου και Μέντορα μου(τον αείμνηστο Άκη Δαβή), τους δασκάλους μου (Ρούλα Πατεράκη, Εύα Κουκούτση, Μαρία Αγγέλου,Richard Nieoczym,John Strasberg,Lorna Marshall κ.α.), τις επιρροές μου (Μέγιερχολντ, Γκροτόφσκι, Γιόσι Όιντα, Oestermeier κ.α, άνθρωποι του θεάτρου και μη…),τα κείμενα, που δούλεψα πέρυσι, τις παραστάσεις, όπου είχα την ευκαιρία να συμπεριλάβω σπουδαστές μου (ως συνεργάτες μου πλέον), ή τις παραστάσεις, που δημιουργήθηκαν από το υλικό της χρονιάς και σχετικούς αυτοσχεδιασμούς τους, όπου φέρθηκα ως σκηνοθέτιδα απέναντι στους ηθοποιούς της…- πράγματα όλα αυτά, που, βέβαια, μπορώ να τα μοιραστώ με όποιον μου το ζητήσει, σε κάποια συνάντηση.
…Και προτίμησα να γράψω κάποιες σκέψεις μου περί θεάτρου, και να δηλωθούν απλά οι προθέσεις… τα άλλα είναι δουλειά…και κάποιες ερωτήσεις στα προσωπικά interviews…και διαίσθηση… και ρίσκο επιλογής μέχρι να έρθει η εμπειρία της συνάντησης. …[Και επειδή η καλύτερη διαφήμιση είναι οι μαθητές σου, να αναφέρω, ότι πήρα στα χέρια μου το αρχείο από το video, που τράβηξε ο Β.Πολιακόφ πριν την παράσταση Post Hamlet στο Χαλάνδρι τον Ιούνιο στο Vacuum Centre of Performing Arts…Toυς είχε ζητηθεί χαλαρά να πουν, ο,τι ήθελαν πριν την παράσταση, και όταν άκουσα να μιλούν, συγκινήθηκα…,σχεδόν ντράπηκα…Θεέ μου, είπα, σαν πληρωμένη διαφήμιση ακούγεται…!!! Θα το ανεβάσω σύντομα, μόλις ξεπεραστούν κάποια τεχνικά θέματα, ανταποδίδοντας την ευγνωμοσύνη των παιδιών…].
Και το μοναδικό ειδικότερο σημείο, που θα παρατηρήσω τώρα, όσον αφορά στον εκπαιδευτικό μου στόχο, είναι ότι προσπαθώ σκληρά να νιώσουν έμπρακτα οι εκπαιδευόμενοι (καταρχήν μέσω δουλειάς με το λόγο και τη συνειδητότητα κατά την εκφορά του) τη διάκριση εκβιασμού συναισθήματος και πρόκλησης/γέννησης αυτού…Το θέατρο δυστυχώς παραμένει ακόμα μια παρεξηγημένη τέχνη, καθώς το θέμα «τεχνική» αποτελεί ακόμα για κάποιους ταμπού, θέμα που δήθεν μάχεται το πηγαίο του ταλέντου…ξεχνώντας, ότι η τέχνη είναι σύμβαση, δηλαδή κατασκευή, δηλαδή παιχνίδι. Και όπως κάθε παιχνίδι, έχει τους κανόνες του, προκειμένου να δημιουργηθούν στιγμές αληθινής ζωής επί σκηνής. Και όταν το κάδρο είναι έτοιμο, τότε, ναι, μπορείς να επανεφεύρεις το περπάτημα, μπορείς να γειωθείς, προκειμένου να απογειωθείς.
Έτσι, φαίνεται να συναντιούνται το «θέατρο της κατασκευής» με το «θέατρο της ψευδαίσθησης»…Κι όταν το πρώτο έχει υπάρξει, τότε και μόνο τότε, υπάρχει χώρος για το δεύτερο…μπορούμε, δηλαδή, να επιλέξουμε να «παραμυθιαστούμε», να πιστέψουμε, ότι είναι πολύ αληθινό, ό,τι συμβαίνει σε αυτόν τον ασυνήθιστο χώρο, που λέγεται σκηνή…., όπου το, σε πρώτη άποψη, αυθαίρετο καλείσαι με μια οργανική δικαίωση του, να το καταστήσεις αναγκαίο.
Στέλλα Μαρή
[σκηνοθέτης, ηθοποιός, υπεύθυνη του «Θεατρικού Εργαστηρίου PocketFlat» (PocketFlatTheaterLab),όπου διδάσκει Υποκριτική, διαχειρίστρια της oμάδας θεάτρου Minus [two] (Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία)]
